Er zijn zekerheden in t leven

T was gisteren weer een bijzonder fijne, uitdagende dag die tot grote voldoening leidt. We zijn naar onder getrokken, ik durf hier niet meer zeggen het zuiden (want zo voelt het) maar als ge de stand van de zon ziet zal het eerder het oosten zijn. Maar voor de eenvoud hou ik het er op dat  boven noord is en en onder zuid. Waar ze me heen brengen is telkens een vraagstuk, maar t was ontzettend mooi, door de witte duinen (precies Prijs Dakar met de buggy), soms een aangelegde  weg, maar meestal zand (en dat hebben ze hier in overvloed)! En bouwen dat hier gedaan wordt, dit deel van Brazilië ontwikkelt zich zeer snel. Vermoedelijk ook niet zo duur die bouwkosten want toren kranen kennen ze niet, echte stellingen ook niet, werf inrichting of veiligheid allemaal ver weg. Maar ze bouwen er maar op los. Als nu de wegen nog volgen, want 90% is zand. Alles is hier eigenlijk zand, overal vind ge het terug, ik denk dat wij bij thuis komst ne zandbak kunnen maken.

Maar er zijn zekerheden:

- overal waar je komt kennen ze Yaron

- overal waar Yaron je naar toe brengt is het fantastisch om te kiten

- overal ben je welkom en worden zijn vrienden jouw vrienden. Gisteren zei er een lokale man die een kleine, heel kleine beach bar heeft (desolaat ver gelegen): mi casa ti casa (of zoiets), ik begreep dat ik nu ook een huis heb in Brazilië.

- er is steeds dat moment waarop den ouwe denkt dat hij fantastisch kan kiten, met zekerheid gaat hij dan volledig de mist in. Gisteren was de landing onzacht, ge kunt natuurlijk ook wat verder van het strand springen dan is de landing meestal zachter gezien het water daar dieper is, maar het is veel leuker als je dat voor het oog van iedereen kan doen (beetje ego, klein beetje), maar het is enkel leuk als het goed gaat, bij een flinke patat naar beneden zal het voor alle anderen wel leuker zijn dan voor mij. De zee is vrij ruw, soms denk ik dat de voetjes van mijn board er gaan bij sneuvelen, flinke slagen krijg je af en toe.

- het blijft toch wel een risicovolle sport, een ongeval is snel gebeurd, een probleem met kite of board, je mag er diep in zee niet over nadenken. Want van rescue hebben ze hier nog nooit gehoord

- de bikini's (ik vermoed dat ze dat hier zo noemen) worden alle jaren kleiner. Je bent zo wel heel snel afgeleid, zeker op te water is dat niet te best. Sommigen van de lezers vragen een dagelijkse update van foto's, maar de camera van mijne gsm is ontploft, te hard ingezoomd.

- je komt altijd wel iemand tegen waarvan je denkt, hoe kan het

Even wat meer over het laatste. Eergisteren kwam er een Duitser bij ons aan tafel zitten. Met al mijn avonturen in Duitsland ben ik niet zo echt Duits gezind. Ik vind het eerder domme arrogante mensen die denken dat ze nog een sterke industriële macht in de wereld zijn. Ze kunnen begot nog gene chocolade maken met een heel klein beetje winst. Maar goed, hij was wel redelijk (voor een Duitser!!) aangenaam, 50 jaar en nu op sabatical (tenminste zo liet hij het overkomen), zat tot een tijdje terug in de "Vorstand" (de Raad van Bestuur) van een bank. Dewelke wilde hij niet zeggen!!! Eerst zei hij dat hij niet meer hoefde te werken. Maar nu zocht hij nog een dik betaalde nieuwe job. Ik denk dan maar: met zijn patatten buiten gevlogen en dringend op zoek naar iets anders, maar dat zegt een echte Duitser natuurlijk niet. Ik heb hem in zijn wijsheid gelaten.

Maar je hebt er ook anderen. Gisteren heb ik de eigenaar van de lodge hier ontmoet. Ne Fransman (ook niet echt mijn lievelingsvolk, geef me maar de Italianen), maar deze viel best mee. Is hier 12 jaar terug aangespoeld en blijven hangen. De lodge bestaat nu 10 jaar. Komt die mens toch niet van Annecy, tuurlijk stijgt hij direct in mijn achting, Annecy daar komen we al 45 jaar. Hij woont hier met zijn gezin, zoon van 23, dochter van 17 (wereldkampioen kiten freestyle strapless, en een schoon kind) en een jongste zoon van 10 die online les volgt ( dat gaat mijn verstand te boven, hoe kunt ge nu online les volgen) maar hier alle dagen op t water zit, kan die kiten amai. Sociaal is hij ook wel, spreekt vloeiend Frans, Engels en Portugees. Een leven dat die jongen heeft, gisteren was hij om 5h gaan vissen, daarna wat les en dan de rest van de dag op t water.

Ik was mij al aan het bedenken hoe de Fransman zijn geld kan verdienen met de lodge, 4 kleine bungalows (dus in het allerbeste geval 16 man). Deze week is het hier overal heeeeel kalm, we zijn met 3 in de lodge (de 2 andere zijn jammerlijk Duitsers). Maar zijn business model is anders, hij zoekt grond voor investeerders (meestal privé personen) en bouwt voor hun, nadien neemt hij de zorg over, verhuurt al dan niet en als de eigenaars komen hebben ze geen zorgen op hun vakantie. Hij leeft daar meer dan behoorlijk van en als ik de rendementen hoor, flink hoor. Ook gaf hij aan hoe groot de waarde stijging van vastgoed hier per jaar is, indrukwekkend. Bovendien staan ze hier nog maar aan het begin van alles. Ik denk dat zowel Hilde als Jochen dringend moeten leren kiten zodat we voor en na het kiten hier een business kunnen ontwikkelen. de zon schijnt hier altijd (buiten maart en april dan regent het fel), t leven is goedkoop en aangenaam, alleen heel veel zand.

Het is hier heel kalm, blijkbaar valt deze periode buiten de meeste vakantie periodes (goed om weten), de lodges en restaurants zijn leeg, maar ik vraag me af van waar al die kites komen. Over een afstand van 30km zie je vlot meer dan een paar duizend kites. Het is echt fijn een spot te hebben die wat afgelegen is en waar de meeste te lui zijn om naartoe te gaan.

Vanmorgen was het weer fris, de douche (precies die hut in de bergen in Tignes, carl vond het beekjes water daar ook prima). Volgens mij is t warm water helemaal op. Als je 's avonds binnenkomt na het kiten doet dat koud water goed, maar 's morgens is toch wat anders. Werd echter snel goed gemaakt, ik had gisteren gevraagd of zijn geen fruitsap (vers!!!!) van passie vruchten hebben, wat denk je dat er 's morgens stond.

Voor de geïnteresseerden, gisteren heb ik de geneugten van een wonderbaarlijke massage ondergaan. Dat zou ik alle dagen kunnen hebben, nadien 2 caipirinhas en een stukje tonijn, wat wil een mens meer. Straks weer volle gas t water op, proberen net onder het punt van overmoed te blijven ( maar Yaron zegt dat ik nog agressiever de sprong moet ingaan, terwijl als ik naar beneden kijk al hoogtevrees krijg). Maar t blijft plezant en t houdt je jong. En voor de geruststelling voor ons moe en onze va, ik kom wel heelhuids terug hoor.