Vervolg dag één

Na een vlekkeloze vlucht zijn we geland in Fortaleza. Is een relatief kleine luchthaven, en ik denk dat ongeveer 50% van de reizigers komt om te kiten. Fortaleza is ook een niet ongevaarlijke stad waar je best niet met de eerste de beste taxi chauffeur meerijdt. Het land binnen mogen is simpel, masker af, vriendelijk lachen, stempeltje in het boekje en hop je bent binnen. De bagage kwam er ook al snel aan. Gezien ik de grote tas van Bernard gebruik viel me te binnen hoe vaak die al gebruikt is om te gaan kiten een waar die al allemaal meegegaan is. Eens in de aankomst hal zag ik al snel de mensen die me kwamen oppikken. José is de eigenaar van het hotel (de dikke met zijn hond in Portugal is zijn financiële partner), José is 44 , een ondernemer (heeft havens gebouwd in Angola, yachtjes om trips te maken op de Douro in Portugal, getrouwd met een Braziliaanse) een fijne mens die nagenoeg iedereen dag op het water zit. Karim de andere gast is wat stil, Tunesiër, komt uit de financiële wereld (Barclays en Duitse bank), lang in Londen en New York gewoond en houdt zich vandaag bezig met hernieuwbare energie en woont sinds een jaar in Lissabon. Dan heb je nog onze chauffeur, lijkt wel de bodybuilder en Jarek (?) onze topkiter (want and see). Na wat getalm op de luchthaven want José moest nogal wat volk goeie ga zeggen, sappen we in twee jeeps. De trip is lang, heel lang. We rijden ongeveer 4h over wegen (meestal asfalt, soms eens kasseien, dat doen ze volgens mij om iedereen wakker te houden). Na twee uur ben ik in slaap gevallen. Maar na een half uur wordt ik wakker van geluid, het lijken wel miljoenen insecten die tegen de auto vliegen, maar als ik wat beter keek (was toen al moe) bleken we in een tropische regenbui te zijn terecht gekomen. Goed, wij verder alleen een stuk trager. ook dat was een geluk want plots stond een koe midden op de weg, we hebben niet aan de BBQ gedacht maar ze ontweken. We zijn dan door wat dorpjes gereden als de chauffeur plots stopt en uitstapt. Hij gaat de luchtdruk in de banden verlagen want anders gaan we er niet geraken zegt hij. Dat duurt een tiental minuten en wij weg. Het vervolg was geen weg meer, zand enkel zand. Eerst dacht ik dat we op het strand reden, hoe leuk. Toen kreeg je zo het gevoel dat je op een tank track in Leopoldsburg zat, wat minder leuk. Maar eigenlijk hebben we ook een jeep Safari gedaan in de woestijn/duinen. Tot slot, exact 24 uur nadat ik thuis vertrokken ben, zijn we toegekomen. Een hele reis, sommigen zullen zeggen dat je goed zot moet zijn. Maar t is hier warm, het waait bijzonder hard (dat wordt weer een nieuwe uitdaging), de kamer valt mee maar is op niveau van de kiters (er zaten wel geen beesten zoals Sri Lanka of Rodrigues)

bedoeling was om tot 9h te slapen, maar dat lukt niet. We gaan flink (hopelijk) ontbijten en dan vliegen we er in.