We zijn gejost

Ondertussen weet iedereen dat ik niet graag vlieg, veel te veel stress, bekrompen in een rijtje staan en nog erger als sardientjes in ne vlieger opeen gehoopt zitten. Echt ik kan het missen. Maar deze keer had ik me voorbereid, ik was wel heel zeker dat het prima zou verlopen.

1. Ge koopt u een priority boarding pass, dan ben je alvast voor iedereen in het vliegertje

2. Ge vraagt goed na hoe vol dat ding zit en of ge wel een goed stoeltje hebt of niet (want zoals gezegd de business zat vol en daar kon ik niet meer in)

3. Ge gaat heel vriendelijk zijn tegen te jonge madammeke dat u helpt. Ge wordt dan ook euforisch als die zegt dat ge een fantastische stoel hebt, langs u niemand zit en zelfs meegeeft dat "comfort" nog niet half vol zit. Je voelt aan alles, dat kan hier niet stuk, waarom zou je als een onnozelaar zoveel betalen voor business.

Dus na wat gegeten en voldoende gedronken te hebben in de lounge, rustig naar de gate. Je hebt alle tijd, tenslotte priority boarding. Als je aan de gate komt, kan je een kleine glimlach niet onderdrukken, je ziet een hoop, een grote hoop volk alvast aanschuiven. Die ga ik straks allemaal vlotjes voorbij. Terwijl ik toch moet wachten, bekijk ik nog snel mijn mails na. Lap, den e-box met een verkeersboete. Ik denk "moet dat nu echt", het is een fijne dag en de volgende dagen worden nog beter. Maar ja, proces nummer drie op dezelfde plaats als altijd in Oostende, gecorrigeerd 51 waar 50 mag, kost 63,5 euro. Och, niet opjagen, ge vertrekt op vakantie. 

Het inchecken begint, en t valt wel op veel ouderen in een rolstoel, blijkbaar is Brazilië toch niet ze een gezond land. Misschien zijn het wel mensen die in hun jongere jaren gingen kiten. Maar ook dat gaat aan mij voorbij. Ik stap het vliegtuig in, weet dat ik goed ga zitten, lach een beetje met de Hollanders die blijbaar in de veiling 1800 euro bij betaald hebben (per person) en nu in business zitten, ik denk laat maar, ik zit perfect.

Geen drie minuten later, ik was just gaan zitten, komt daar ene af, doet teken dat hij langs mij zit. Ik schud van neen, zeg hem dat hij maar eens te goei moet kijken op zijn ticket heilig overtuigd van mijn gelijk (en eigenlijk ben ik geen betweter). Ik ben eigenlijk nog altijd niet ongerust want de comfort zat niet voor 50% vol was me gezegd. Awel, ik geloof niks meer van die Portugezen, voller kon de vlieger niet zitten. Sardientjes in een blik, volledig maar dan ook volledig vol. Mijn erfenis en stress stijgt zienderogen. Maar dan belt charlotte, daar wordt ik vrolijk van, gaat me goed doen. Is ook zo, maar de grote chef zat langs haar, had de mail van het proces ook gezien en begint dan natuurlijk te zagen dat ze het al zo dikwijls gezegd heeft, dat ik toch beter moet weten. Alléé, mijn ergernis tot op de hoogste niveau's. Ik heb dan maar gezegd dat ik er geen zin in heb en afgelegd. Waarom moeten die nu altijd op de verkeerde moment zeuren, ze kunnen toch ook gewoon zeggen dat het jammer is maar dat we er niet dood gaan van gaan. Maar straks ben ik 60 en begrijp ik vrouwen nog steeds niet. 

Goed, ik kan het niet wijzigen, moet het ondergaan, zet me in mijn zetel, koptelefoon op, goeie muziek, neem mijn inslaper en doe men best om te slapen. Eigenlijk is het wel goed gelukt, ge wordt een paar keer wakker, maar buiten dat slaapt ge wel redelijk. Het eten heb ik aan mij laten voorbij gaan, na de lekkere pasta van maandag zou dat toch enkel een grote ontgoocheling geweest zijn. Rond 22h landen we ( t is dan 2h bij jullie. even door de controle en dan snel de bagage. Snel is niet het juiste woord. Na een uur begin ik toch (en anderen) wat ongerust te worden, maar dan komt de kite bag en een kwartiertje later de valies, dus weg zijn we. de chauffeur wacht me buiten op, maar niet alleen de chauffeur, ook de warmte. Dus snel voor de luchthaven de lange broek uit en de korte aan (een mens maakt daar direct indruk) een dun t shirtje en hop de jeep in. 

Ge waant u in België, want slapen gaat niet in de jeep, daar zijn de wegen veel te goed voor. Kleine tussenstop om snel iets te drinken (en via de wifi te melden dat ik nog steeds onderweg ben). Rond 3h (dus bij jullie 7h) komen we op het strand en zegt de chauffeur (zover ik er iets van begreep toch) dat we er zijn. Ja, inderdaad een bord met Prea Beach hotel. Hij zet mijn (zware) valiezen af en vertrekt. Daar sta ik dan om drie uur 's nachts. Er is geen receptie, geen licht, ik herken het wel van de foto's, maar niks, niemand nada. Ik loop wat rond, zie dat de meeste huisjes bewoont zijn en eentje niet. Awel dat heb ik maar in gebruik genomen. Ik was te moe om nog lang te twijfelen.

Ik zit nu aan het ontbijt, sta hier op de lijst, dus ze hebben me verwacht, of ik het juiste bed genomen heb, zal ik straks wel weten. T ontbijt is ok, maar zo een kleinere lodge heeft voordelen, deze is al een beetje te ontwikkeld, alsof het voor de ouderen aangelegd is.

ik heb hier net een bende Ieren ontmoet (de oudste is 77 en kite nog steeds dus er is grote hoop !!!!!!). Aron zoekt een buggy en komt naar me toe

maar de vakantie kan beginnen en ik ga er van genieten