Wat een dag, woensdag 25 november. Van Christus tot de tien kleine negertjes

Zoals de titel zegt, een dag die we niet snel zullen vergeten, een dag waar alle elementen van het kiten tot uiting zijn gekomen, van de relaxe manier tot de spannende momenten.

Maar eigenlijk begon de dag de avond voordien. We hebben toen gezelschap gekregen van drie Portugese vrienden, tja je hoort goed, mijn vriend is ook jou vriend ( weet alleen niet of dat ook voor vriendinnen geldt). Eentje is fotograaf, is af en toe in België voor zeilwedstrijden te fotograferen (ik heb hem aan zee uitgenodigd als hij er volgende keer is), zijn vriendin is stewardess bij air Portugal (altijd makkelijk die mensen te kennen) de derde is een stille (beetje zoals ik). De twee mannen zijn goeie vrienden van José en echt goeie kiters, de vrouw (ik schat geen 30) relatief beginnend (sinds twee jaar). Verder was ook José zijn vrouw er bij, Bea, 32, strak figuur maar de plastisch chirurg heeft een maatje te groot genomen. Moet gezegd, de twee vrouwen vonden mijn ogen bijzonder, ook dat is van pas gekomen! Dus met 8 zijn we gaan kiten, belangrijk want tot op heden waren we maar met 4. Een beetje zoals Christus en de wijn, we vermenigvuldigen vanzelf.

Tussendoortje, ik schrijf dit tijdens mijn ontbijt (vandaar de vele schrijffouten) en het valt me op dat de lepel recht blijf staan in de koffie, sterk, veel braggel maar lekker.

We zouden vroeg vertrekken (8.30h), maar in Brazilië kan je daar rustig een uur bij tellen. En zelfs ik, redelijk autistisch ingesteld op sommige vlakken, voel me daar goed bij. Moet zijn dat de omgeving een rustig gevend effect heeft op mij.

We rijden 1,5 h naar de delta, de Delta do Parnaiba, de derde grootste delta in de wereld en de grootste in zuid Amerika. Dat groot zijn gaat ons parten spelen, je voelt dat niet voorafgaandelijk, maar alles is hier immens.

In de delta aangekomen, nemen we een bootje. Allee 90pk voor een meter of 8, we kennen beter. We laden al ons materiaal in, precies of we aan een volksverhuizing beginnen. Met 8 de boot in (plus skipper) en weg zijn we (filmpje en wat foto's bijgevoegd). Je vaart eigenlijk door de rivier (tenminste één van de zovele van de delta) richting de monding, bruin water en nogal wat ongerepte natuur. Begint die skipper zowat te vertellen wat er allemaal leeft, apen (die kunnen we aan), piranha's (niet heel veel maar toch, twijfel begint op te komen), krokodillen ( t zweet breekt al lichtjes uit, maar het zouden kleine exemplaren zijn wordt gezegd) en dan anaconda's (nu breekt het zweet helemaal uit, ik denk hier gaan wij toch niet kiten, ze gaan me thuis nooit meer terug zien). Maar er wordt gerustgesteld, we gaan in de monding kiten en normaal gezien gaan die beesten daar niet zijn (allee "normaal gezien" zeggen ze). Nu het is bruin water, ge ziet toch niet wat er onder u zit en als t moet gebeuren dat het dan maar gebeurt terwijl ik me amuseer, dus we gaan er maar een lap op geven. Het water in de monding is choppy en heeft veel stroming (geluk landinwaarts door het tij), achter de zandbank is het vlak vlak. Flink gekite, een keer zeer fors op t strand op mijn linker hiel terecht gekomen (zware bloeduitstorting zie ik en doet flink pijn maar daar moeten we door).

Het plan was om na een uur en half een downwind te doen van 20km, ik doe dat niet graag zoals jullie weten, blijkt dan dat het 40km gaat worden, dat is de helft van de Belgische kust. Ik denk er het mijne van, de twee vrouwen kijken weer in mijn ogen (wat een geluk dat ik die geërfd heb) en zeggen dat ze dat ook niet graag doen en liever daar blijven om nadien met de boot naar de lunch te gaan. Top madammen zijn het en ge gaat zien dat dit slechts een understatement is. Uiteindelijk gaan de twee Portugese mannen en Yaron de downwind doen, 40km, ze mogen het hebben.

Wij kiten verder en tegen 15.30h (mijn voet heeft dan al wat kleurtjes) stoppen we en gaan richting onze lunch met de boot. De drie downwinders zullen we daar ontmoeten (zij doen de downwind langs de kust, worden aan een volgende monding opgepikt door een bootje en dan door het rivieren netwerk naar onze lunch plaats gebracht). Dat was het plan. Wij komen tegen 16h toe, zijn de eerste. Drinken een caipirinha (Jan twee want die had dorst), maar die lokale mensen zijn zeker niet gierig met de alcohol. We wachten verder op de rest. Omdat het wat lang duurt besluiten we ook te eten. Tegen 17h komt de skipper toe die de drie downwinders ging terugbrengen, maar zonder de drie. Christus is plots veranderd in het liedje van de tien kleine negertjes (en toen waren we nog met vijf 😇). Hij zegt dat de heren niet toegekomen zijn op de afgesproken plaats, ze vermoedelijk de plaats voorbij gekite zijn en hij, noch iemand anders, weet waar ze zijn. De stewardess haar gezicht verandert op slag, haar vriend is één van de drie. Er wordt druk overlegt, conclusie is dat het goede kiters zijn en dat ze denken te ver gegaan zijn en daardoor enkel tot aan de volgende stop kunnen (40km verder, dus in totaal 80km) kunnen kiten. Ze zouden dan nog steeds op een afgelegen plaats toekomen die nauwelijks toegankelijk is, alles tussen de geplande stop en die plaats is blijkbaar helemaal niet toegankelijk. Alles natuurlijk pure speculatie. De stewardess wordt lichtjes bleek, ook bij José zie je wat stress ontstaan. Jan zegt 'zouden we de kustwacht niet verwittigen", stomme opmerking blijkt want dat hebben ze hier niet. Stomme opmerking of niet, ik was zo blij dat ik me niet heb laten overhalen om die Downwind mee te doen want 40km zou een uitdaging geweest zijn, 80 zou ik niet gehaald hebben (sommige in België zouden dat misschien niet erg vinden 😇). Omstreeks 18h gaat het licht hier uit, dus wij met dat bootje terug naar de startplaats waar de auto stond en alles alvast ingeladen. Nog wat gedraald, gewacht, veel telefoons gedaan door José en anderen, spanning is om te snijden op dat moment. Maar geen enkel nieuws. Er wordt dan maar geconcludeerd dat ze ergens aan land zijn gekomen voor de donker en dat ze op strand zullen slapen en morgen wel verder kiten tot ze ergens een dorpje tegenkomen. Ter info die drie zijn dus onderweg zonder eten, drinken, gsm (daar werkt de gsm toch niet), geen vuurpijlen, geen rescue, niks. Eigenlijk niet te begrijpen.

uiteindelijk besluiten we terug te rijden naar de Lodge. Half weg stopen we aan een benzinestation (daar is wifi, want op de hele weg is geen ontvangst voor de gsm) en daar krijgen we bericht dat de drie terecht zijn. Opluchting, grote opluchting, traantjes bij de vriendin, maar iedereen blij. Wat vertelt Yaron me vanmorgen, ze hebben de volgende monding van de rivier gemist, verder gekite en uiteindelijk beslist ergens aan land te gaan waar een vissershutje stond om te overnachten. Daar zaten toen vissers die zo vriendelijk zijn hun naar het volgende dorpje brengen. Daar aangekomen roept  iemand (in t Braziliaans natuurlijk "Yaron wat kom jij hier doen"), blijkbaar een verre vriend die toevallig daar toevallig was. Van geluk gesproken. Die had een aftandse gsm waarmee ze contact genomen hebben met José, de man heeft hun dan terug naar Barra grande gebracht en zijn daar rond 23.30 toegekomen. 
 

Het was een fantastische kite dag, wij zaten daar helemaal alleen te kiten, maar het laat ook zien dat je toch wel heel goed moet opletten wat je doet. Blijkbaar gebeuren dit soort zaken hier wel vaker, maar voor mij is t duidelijk ik ga me niet wagen aan dergelijke avonturen. Ik vind het ook totaal onverstandig om zonder enig hulp materiaal je te wagen aan zo een avontuur.

Mijn conclusie is simpel, mijn blauwe ogen hebben me behoed van dit mogelijke onheil. Ik heb er s avonds nog een paar op gedronken om te vergeten.

Vandaag rustig voor de deur kiten, mijn voet niet te veel belasten en verder genieten wat het zit er bijna op